Το νέο καλαίσθητο τεύχος του περιοδικού ΚΑΣΤΑΛΙΑ κυκλοφόρησε και διανέμεται δωρεάν στα μέλη της Εταιρείας Ελλήνων Ιατρών Λογοτεχνών και σε φίλους τους. Αυτό το τεύχος, εκτός από τις καθιερωμένες σπονδές στην ποίηση και τον πεζό λόγο, τολμά ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες δημοσιεύοντας κείμενα που βρίσκονταν ως τα τώρα στην αφάνεια, στοχεύοντας στη διατήρηση αμείωτου τού ενδιαφέροντος του αναγνώστη που θα το αγκαλιάσει, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Editorial
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΣΥΧΝΑ, γιατί ο γιατρός ρέπει προς τη λογοτεχνία! Έχει μυστικά στη φαρέτρα του, που τον κάνουν αξιόμαχο στην κονίστρα της τέχνης; Και αμέσως μετά, έρχεται αυτόματα αυτονόητη η απάντηση: Μα, φυσικά! Η γνώση της ανατομίας της ανθρώπινης φύσης τον μετουσιώνει σε οραματιστή του υπερβατικού. Η κατανόηση της φυσιολογίας του σώματος ασκεί το πνεύμα του, από τα φοιτητικά κιόλας χρόνια, να αντιλαμβάνεται την ανυπόταχτη νομοτέλεια των πραγμάτων και το αναπόφευκτο της φθοράς και του θανάτου.
Και παράλληλα, οι γνώσεις της παθολογίας τον βοηθούν να καταλαβαίνει τις συνέπειες μιας εκτροπής˙ οι κατακτήσεις της χειρουργικής τεχνικής γυμνάζουν ισότιμα χέρι και μυαλό σε αρμονική συνέργεια για ένα λειτουργικό αποτέλεσμα˙ οι ερμηνείες της ψυχολογίας τον οδηγούν σε ένα ατέρμονο ταξίδι στα άδυτα της ψυχής, μιας ανεξερεύνητης terra incognita˙ μέσω της καθημερινής πρακτικής δίνονται οι ευκαιρίες να συγχρωτιστεί με πλήθος ατόμων διαφορετικής κουλτούρας, ασκώντας τη συναντίληψη, την ενσυναίσθηση και τη φαντασία. Αλλά, πάνω απ’ όλα, στον γιατρό δεν δικαιολογείται η έλλειψη αυτοπειθαρχίας ή/και η απουσία εμμονικής προσοχής στη λεπτομέρεια, στοιχεία εξίσου απαραίτητα για τη σύνταξη ενός λογοτεχνικού κειμένου.
Στο τεύχος αυτό εκπλήσσει μια καινοτομία που φυγαδεύεται κάτω από τον τίτλο «Νεανικά φτερουγίσματα». Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να κατονομάσουμε τις εξάρσεις της ψυχής ενός εφήβου που σφύζει από ζωή πασχίζοντας να δώσει μορφή σε όσα ασφυκτιούν μέσα του; Εντούτοις, ο έφηβος αντρειώθηκε, σπούδασε την τέχνη του Ιπποκράτη και ατένισε τη ζωή μέσα από άλλο πρίσμα. Μα οι εφηβικές ανησυχίες παρέμειναν ολοζώντανες μες στο συρτάρι, τυλιγμένες με τη σκόνη του χρόνου που κύλησε στο μεταξύ αμείλικτος. Καλούμαστε σήμερα να αποδεσμεύσουμε τη φωνή τους ξανά.
Αναφορικά με την επιλογή της εικόνας που φιλοτεχνεί το εξώφυλλο του τεύχους, δεν χρειάστηκε να αναλώσουμε πολλή φαιά ουσία. Γιατί η μορφή ενός κλόουν εκπροσωπούσε ανέκαθεν πίσω από την πολύχρωμη μάσκα -τη φαινομενικά ανέμελη και ξέγνοιαστη- την τραγικότητα της εποχής. Ζούμε καθημερινά την αμφισβήτηση καθιερωμένων αξιών που μας γαλούχησαν ως τα σήμερα, την αποκαθήλωση της αυθεντίας, την αποδόμηση της μέχρι τούδε μοναδικότητας των στερεοτύπων. Αλλά όλα αυτά ίσως να αποτελέσουν θέμα προς συζήτηση σε ένα επόμενο τεύχος.
Προς το παρόν, απολαύστε αυτό που κρατάτε στα χέρια σας με υπομονή, μεράκι, και άφθονη περίσκεψη. Δηλαδή με τα άρματα ακριβώς με τα οποία οπλίστηκαν οι δημιουργοί του, πριν καταθέσουν στο χαρτί τον στοχασμό και την αγωνία τους.
Νίκος Μαρκέας