Τα δίκαια της πατρίδος και οι… αναθεωρητές
«Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»
Η ώρα ήλθεν, ώ Άνδρες Έλληνες… Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ήπειρος οπλοφορούντες μας περιμένωσιν, ας ενωθώμεν λοιπόν με ενθουσιασμόν! η Πατρίς μας προσκαλεί ! … Ποία ελληνική ψυχή θέλει αδιαφορήσει; Τι θέλετε κάμει Σείς ώ Έλληνες, προς τους οποίους η Πατρίς γυμνή δεικνύει μεν τας πληγάς της. και με διακεκομμένην φωνήν επικαλείται την βοήθειαν των τέκνων της ; Στρέψατε τους οφθαλμούς σας και ιδέτε την ελεεινήν μας κατάστασιν ! ιδέτε εδώ τους Ναούς καταπατημένους εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα δια χρήσιν αναιδεστάτην της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας, τους οίκους μας γεγυμνομένους , τους αγρούς λεηλατημένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα ! Μεταξύ ημών ευγενέστερος είναι όστις ανδρειωτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της πατρίδος, και ωφελιμοτέρως την δουλεύση … Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την Ελευθερίαν εις την κλασσικήν γην της Ελλάδος ! Ας συγκροτήσομεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών. Ας πολεμήσομεν εις τους τάφους των πατέρων μας οι οποίοι δια να μας αφήσωσιν ελευθέρους επολέμησαν και απέθανον εκεί !
Αλέξανδρος Υψηλάντης
την 24η Φεβρουαρίου 1821
Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου
Όταν διαβάζω αυτό το σπαρακτικό κάλεσμα αναρωτιέμαι κάθε φορά πώς μπορεί –και αν– να κεντρίζει να δονεί τις καρδιές ημών των μεταγενεστέρων Ελλήνων.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης γόνος διακεκριμένης φαναριώτικης οικογένειας με ρίζες από το χωριό Ύψαλα της Τραπεζούντας του Πόντου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεγάλωσε στην Ρωσία, υπασπιστής και στρατηγός του Τσάρου, πολέμησε με γενναιότητα εναντίον του Ναπολέοντα χάνοντας το δεξί του χέρι από γαλλική οβίδα. Όταν του προτάθηκε η αρχηγία της Επανάστασης από την Φιλική Εταιρία δέχθηκε με ενθουσιασμό αφήνοντας πίσω τιμές και προνόμια οργάνωσε ταχύτατα τον Ιερό Λόχο και όλη η οικογένεια του τάχθηκε στον Αγώνα διαθέτοντας όχι μόνον την δράση της και την πλούσια περιουσία της αλλά και το αίμα της Μέχρι σήμερα στο Ναό των Ταξιαρχών στην οδό Στησιχώρου 6 πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο της Αθήνας φυλάσσονται ταριχευμένες οι δύο καρδιές των αδελφών Αλέξανδρου και Δημητρίου Υψηλάντη.
Ανάλογο δρόμο ακολούθησε κι ένας ευπατρίδης ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννημένος στην Κέρκυρα το 1776. Σπούδασε ιατρική και ταυτόχρονα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στην Πάδοβα της Ιταλίας. Οι μεγάλες πολιτικές του αρετές δεν άργησαν να φανούν όταν διορίστηκε (1800) γραμματέας στο τμήμα εξωτερικών υποθέσεων της Δημοκρατίας Επτανήσου Πολιτείας, και μετέπειτα στο διπλωματικό πεδίο ως Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Δεν έπαυσε όμως ποτέ να προωθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο τα συμφέροντα της πατρίδος χρησιμοποιώντας τον Ρωσικό παράγοντα. Όταν τον Αύγουστο του 1822 οι φιλοτουρκικές πιέσεις της Αυστρίας και της Αγγλίας θα κάμψουν τον Τσάρο Αλέξανδρο Α, ο Καποδίστριας θα εγκαταλείψει το Υπουργείο Εξωτερικών του αυτοκράτορα. Και όταν μετέπειτα η υπόθεση της Επανάστασης θα φθάσει στο ναδίρ ένεκα μηχανορραφιών εκ των έσω θα αναλάβει τα ινία του νεοσύστατου κράτους επιστρατεύοντας όχι μόνο την πολιτική και την διπλωματική του οξυδέρκεια, αλλά και την ίδια τη ζωή του. Και έρχονται σήμερα κάποιοι κύκλοι ακόμη μέσα και από τα ελληνικά πανεπιστήμια, να μιλούν απαξιωτικά για τον μεγάλο αυτόν Έλληνα που πρόσφερε τόσα για την πατρίδα αποκαλώντας τον δικτάτορα.
Οι κύκλοι αυτοί που αναπαράγουν την προπαγάνδα που οδήγησε στη δολοφονία του Καποδίστρια, από χέρι Έλληνα (!!!) θα αρκούσε να μελετήσουν το μέγα έργο του Καποδίστρια στην Ελβετία για ν’ αντιληφθούν τι ήταν πραγματικά αυτός ο Έλληνας. Από πού εμπνεύστηκε το σύστημα των αυτόνομων καντονιών, που ισχύει ακόμα μέχρι σήμερα σε αυτή τη χώρα. Προφανώς από τις αρχαίες ελληνικές συμπολιτείες. Ο Καποδίστριας ήταν ο μόνος που μπορούσε να βάλλει γερά θεμέλια στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ήταν πολιτικός διεθνούς διαμετρήματος φλογερός ακούραστος πατριώτης και μπορούσε να δεί στα μάτια τον κάθε πρέσβη οποιασδήποτε ξένης δύναμης. Κατήγγειλε γι’ αυτό τους «φιλήκοους των ξένων» ως π ρ ο δ ό τ ε ς, και από κάτι τέτοιους δολοφονήθηκε με συνθήματα δήθεν για σύνταγμα και δημοκρατία. Και κάτω από την προπαγάνδα για τον παγκοσμιοποιημένο νέο φιλελευθερισμό διεθνοποίηση και πολυπολιτισμό κηρύσσουν απροκάλυπτα την εθνική αποδόμηση παραχαράσσοντας την Ελληνική ιστορία. Δικαίωση όλου του έργου του Καποδίστρια αποτελεί η εκτίμηση του σύγχρονου Μανιάτη ιστορικού, φιλολόγου Σαράντου Καργάκου. Αναφέρει στο έργο του «Ιστορία του Ελληνικού κόσμου και του Μείζωνος χώρου» (1999): «Ο Καποδίστριας υπήρξε ο πρώτος και κορυφαίος των Ελλήνων πολιτικών, όχι μόνο διότι είχε διακριθεί ως ισάξιος των μεγαλυτέρων της εποχής διπλωματών (Μέτερνιχ, Ταλεϋράνδος, Κάστερλινγκ), αλλά διότι ως κυβερνήτης της Ελλάδος ξεκίνησε εκ του μηδενός και δημιούργησε κάτι. Οι μεταγενέστεροι σημαντικοί πολιτικοί ξεκίνησαν από αυτό το κάτι και συχνά μετέτρεψαν αυτό το κάτι σε… τίποτα».
Ο Αρχιστράτηγος του Εθνικοαπελευθεροτικού μας Αγώνα και μία από τις πιο σημαντικές μορφές του Ελληνισμού, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , λέει: «Η Επανάσταση η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιά από όσες γίνονται σήμερα στην Ευρώπη. Αυτές είναι εναντίον των διοικήσεων είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος και ήτο έθνος με άλλο έθνος». Και αν θεωρήσουμε ότι δεν υπήρχε το ελληνικό έθνος το 1821 τι να σκέφθηκε τότε ο Κολοκοτρώνης και πώς το ανέφερε. Αλλά το ελληνικό έθνος προϋπήρχε της Επανάστασης και ο εθνικός δεσμός ήταν αυτός που ένωσε τους Έλληνες του Πόντου, που κήρυξαν την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, με τους Έλληνες της Κύπρου, της Κρήτης, Ηπείρου Βορίου και Νοτίου των Παραδουνάβιων χωρών, Μακεδονίας Θράκης, Θεσσαλίας του Μοριά και της Ρούμελης. Το σχέδιο των αναθεωρητών είναι να περάσουν τη θεωρία ότι το ελληνικό έθνος δεν υπήρχε προ του 1821 και ότι το νέο έθος που γεννήθηκε τότε, αποτελεί συμπίλημα διαφόρων φυλών. Δηλαδή περνώντας τη θεωρία ότι το ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε από τους Αρβανίτες, Βλάχους, Σλάβους, Καππαδόκες, Πόντιους, Θράκες, Κρήτες, Κύπριους κ.ά. μετά να αρχίσουν το ξήλωμα.
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Βύρων κομίζοντας την 1η δόση του δανείου προσπάθησαν κάποιοι παράγοντες να τον προσεταιρισθούν και πήραν την απάντηση του : «Δεν ήρθα εδώ για να προσχωρήσω σε κάποιο κόμμα αλλά για να υπηρετήσω ένα Έθνος». Τότε είχαν διαμορφωθεί τρία (3) κόμματα: το αγγλικό, το γαλλικό, και το ρωσικό με ετερογενή ως έπεται συμφέροντα.
Αν σήμερα ως κοινωνία έχουμε ανάγκη από ένα αυτοπροσδιορισμό ένα νέο αφήγημα, ώστε να χαράξουμε νέες προοπτικές για το παρόν και το μέλλον, πώς μπορούμε να διδαχθούμε από την εμπειρία του παρελθόντος; Και πόσο ήταν ανάγκη, μετά και από τις πρώτες ένδοξες νίκες του Αγώνα της Ανεξαρτησίας να περάσουμε σε εμφύλιες διαμάχες; Ακόμη και στην πρόσφατη ιστορία η Ελλάδα μολονότι στον Α/ΠΠ. και στον Β/ΠΠ. ήταν από την πλευρά των νικητών βρέθηκε σε μια τόσο τραγική πανωλεθρία, την Μικρασιατική Καταστροφή και τον μετέπειτα εμφύλιο σπαραγμό. Αν δεν διδαχθούμε την πάσα ιστορική αλήθεια ώστε αυτή να δίνει νόημα στην καθημερινότητα μας, οι ίδιες πληγές θα μας ακολουθούν πάντοτε.
Και πάντα επίκαιρο θα μένει το μήνυμα όπως τόσο απλά διατυπώνεται από τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό: «εθνικό είναι ότι είναι αληθινό».
Χάρης Τοκατλίδης